Pierzga

Kilka słów o pierzdze

Pierzga jest to pyłek kwiatowy zmieszany z miodem i wydzieliną gruczołów ślinowych pszczoły. Zebrany, w postaci obnóży, dokładnie ubity w komórkach plastra pszczelego i pokryty z wierzchu warstewką miodu, w celu zabezpieczenia go przed dostępem powietrza. W temperaturze gniazda i beztlenowych warunkach poddany fermentacji pod wpływem bakterii kwasu mlekowego co go konserwuje i czyni łatwostrawnym. W pierzdze jest duża zawartość kwasu mlekowego – ponad 3 %. Pierzga zawiera więcej peptydów i wolnych aminokwasów aniżeli pyłek, natomiast białko jest bardziej aktywne biologicznie i znacznie łatwiej przyswajalne. Jest bogata w witaminy (A, B1, B2, B6, B12, C, D, E, K, P i PP) szczególnie z grupy B, E i K, posiada pierwiastki: potas, żelazo, selen, magnez, miedź, krzem, chlor, siarkę, mangan. W wyniku przemian biodynamicznych związanych z procesem jej powstawania wzrasta znacznie zawartość enzymów, z których najważniejsze to: inwertaza, katalaza, pepsyna, trypsyna, lipaza i laktaza. Pierzga posiada szerokie zastosowanie lecznicze. Właściwości antybakteryjne i odtruwające, przyśpieszają metabolizm, pierzga wzmacnia układ odpornościowy. Pomocna jest przy obstrukcjach jak i innych problemach układu trawiennego. Ma działanie wzmacniające i regenerujące w okresie szczególnego narażenia na czynniki szkodliwe (po chorobach, przy rekonwalescencji, po operacjach, w niedoborach witamin i minerałów). Zapobiegawczo i leczniczo stosuje się ją przy anemii. Dzięki swoim składnikom wzmacnia psychicznie w stanach depresyjnych, w stresie, przy pracy umysłowej. Pierzga zawiera szeroką i bogatą paletę składników, dzięki czemu jest bardzo dobrym pokarmem odżywczym, reguluje działanie narządów i układów organizmu, stymuluje prace gruczołów dokrewnych. Zwiększa szybkość tworzenia i odbudowy komórek ciała. Pierzga ma specyficzny lekko kwaskowaty smak. Powinna być spożywana w dawkach nieprzekraczających trzech łyżeczek dziennie. Można ją przyjmować na wiele sposobów, prosto z opakowania, robiąc roztwór z przegotowanej wodny, lub mieszając z miodem który wzmacnia korzystne działania pierzgi. Najlepsze efekty wspomagające organizm uzyskamy, spożywając ją dwa razy dziennie. Rano na czczo wypijając ją rozpuszczoną w wodzie (najlepiej rozpuścić ją 12 godzin przed wypiciem) i drugą porcję wieczorem. Pierzga może być używana przez wszystkich: dzieci, młodzież, osoby w sile wieku i osoby starsze. Nie mogą jej używać jedynie osoby uczulone na produkty wytworzone przez pszczoły. Pierzgę należy przechowywać w lodówce w temperaturze od 2 do 6 ⁰C, oraz nie należy przekraczać wskazanego okresu przydatności do spożycia.

Skład chemiczny pierzgi
Węglowodany	13-55%	głównie: fruktoza i glukoza
Białka	10-40%
Tłuszcze	1-20%	kwasy nasycone i nienasycone, fosfolipidy, fitosterole; polifenole ok. 1,6%m.in.: flawonoidy, leukotrieny, katechiny i kwasy fenolowe
Witaminy		rozpuszczalne w wodzie: C (do 300 mg/100 g), z grupy B – B1, B2, B6, kwas nikotynowy, kwas pantotenowy, kwas foliowy, biotyna, rutyna i inozytol; rozpuszczalne w tłuszczach: A (do 200 mg/100 g) i E
Aminokwasy	25 szt	m.in. metionina, lizyna, treonina, histydyna, leucyna, izoleucyna, walina, fenyloalanina i tryptofan
Makroelementy		potas, magnez, wapń, sód
Mikroelementy		miedź, cynk, chrom, mangan, molibden, kobalt, krzem, selen, żelazo
Związki triterpenowe		kwas oleanolowy i jego izomer kwas b- ursolowy oraz betulina zapobiegająca tworzeniu raka, angiogenezie

Informacje źródłowe:

Emilia Bartosiuk, Maria H. Borawska. Skład chemiczny i właściwości antybakteryjne oraz przeciwnowotworowe pierzgi. „Pszczelarz”. 5, 2014, 2017.
Bogdan Kędzia, Elżbieta Hołderna-Kędzia „ Pyłek kwiatowy i pierzga w lecznictwie klinicznym”
Jadwiga Górnicka „Apteka natury”
Apiterapia a zdrowie człowieka – materiały konferencyjne „XX Krajowa Konferencja Pszczelarska w Częstochowie”